Op verzoek van de papa en mama staan in dit geboorteverhaal geen namen genoemd. Dat zwanger worden en kinderen krijgen niet altijd zo vanzelfsprekend is, hoef ik soms niet uit te leggen. Voor de geboorte van hun oudste dochter (3 jaar) hebben deze ouders al een heel traject afgelegd en nu zijn ze, na wederom een pittig traject, in verwachting van hun tweede kindje. De uitgerekende datum is 28 december 2016. Eind juni ben ik bij hen voor een kennismaking. Het is een fijn gesprek. Mama geeft aan dat de zwangerschap niet over de 40 weken zal gaan en ze mogelijk eerder ingeleid zal gaan worden. ’En wat als het nu met kerst komt?’ vraagt ze nog. Nou ben ik er gewoon met kerst natuurlijk! Ze willen ook graag een zwangerschapsreportage en een newbornreportage dus ik zie deze lieve mensen aan het einde van dit jaar een aantal keer, leuk! Ondertussen word ik telkens een beetje op de hoogte gehouden hoe het tijdens de zwangerschap gaat en dat is fijn. Deze mama krijgt het niet cadeau tijdens deze zwangerschap en moet toch wel een aantal keren een stap terug doen. Dat is af en toe pittig maar met de baby gaat het gelukkig goed en iedere week en dag dat ze (ja, het wordt een meisje! :-)) langer blijft zitten is er weer een! Geen betere couveuse dan de baarmoeder. En dus slaat de mama zich er doorheen. Eind november hebben we de zwangerschapsreportage gepland staan. Het dreigt die dag erg te gaan regenen en waaien en we zouden de foto’s buiten maken. Omdat ze het eigenlijk niet durven uit te stellen (stel je voor dat we straks te laat zijn en de baby is er al) gaan we op zoek naar een mooie binnen locatie. Het wordt de ENKA fabriek in Ede. Van deze fabriek staat er nog een klein deel overeind en dat biedt een hele mooie industriële setting. Better safe than sorry! Zul je net zien, die dag is het toch prachtig weer. De zon staat stralend aan de hemel. Maar het waait wel stevig dus het is fijn om binnen te zijn, bovendien is er nog een prachtige oude kleurrijke muur buiten waar we daarna toch ook nog even foto’s maken. Het resultaat mag er zijn en hun oudste dochter werkt zo goed mee! Wat een heerlijke meid! Check, de zwangerschapsreportage hebben we gehaald! Zwanger en wel ;-). Nu is het afwachten wanneer dit kleine meisje zin heeft om een kijkje te komen nemen. Het beste kan ze nog even lekker bij mama in haar buik blijven zitten, maar we gaan het zien… We houden contact en de mama geeft aan dat ze op de dag dat ze 38 weken zwanger is, ingeleid zou mogen worden van haar arts. Na inwendig onderzoek blijkt ze al 3 cm ontsluiting te hebben maar ze heeft verder nog geen weeën of andere tekenen dat de baby nu zou komen. En eigenlijk zou ze het zelf heel erg fijn vinden als haar lichaam uit zichzelf zou beginnen met de bevalling. Dus ze besluit dat ze over een weekje weer verder kijken. Zo kan hun kindje ook nog even lekker doorgroeien in haar buik. De week daarna rommelt het wel wat en volgen er een paar slechte nachten. Maar het klaart ook weer op en na een nachtje goed slapen gaat het weer prima. Dus nog even door. Ondertussen gaat de mama lekker druk aan de poets, de baby mag komen hoor! 😉 Ook voor de aanstaande grote zus, die loopt vaak even de babykamer in of staat te kijken bij de box, wanneer komt dat zusje nu? Spannend, en het duurt ook al zo lang… Dinsdag 20 december heeft de mama weer een controle bij de gynaecoloog en hoor ik van haar dat ze morgen gaan inleiden. Ze heeft 4 cm ontsluiting inmiddels. Grappig he, dat je daar dus gewoon mee rond kan lopen zonder dat je er iets van merkt. Nou goed, je kunt ze maar gehad hebben die eerste centimeters! Haha! Ze zal morgen eerst antibiotica krijgen, in verband met een streptokokkenbacterie, en daarna zullen ze de vliezen gaan breken. Dan kijken ze het eerst twee uur aan om het lichaam de kans te geven zelf te reageren en de geboorte op gang te laten komen voordat ze starten met weeënopwekkers. Spannend voor ze, maar de mama heeft er vrede mee. Zeker omdat ze toch eerst een paar uurtjes rust krijgt om te kijken wat haar lichaam doet. We spreken af dat we morgen even contact hebben als de vliezen gebroken zijn. De volgende dag, de winter begint vandaag officieel! Een mooie dag om geboren te worden. Als ik contact heb met de mama en papa blijkt dat de antibiotica in shifts wordt toegediend en dat ze pas na de tweede shift (rond de klok van 12.00 uur) vliezen gaan breken. Het is dus nog even wachten, maar ze gaan er in het ziekenhuis van uit dat het uiteindelijk allemaal wel redelijk snel zal gaan. Het is een tweede kindje en de mama heeft immers al 4 cm ontsluiting. Ik ga nog even verder met werken maar ben in principe klaar om te vertrekken. Ik hoor het vanzelf. Rond 12.00 uur laat de papa me weten dat de planning een beetje aangepast is. Ze komen zo toch eerst om de vliezen te breken en dan pas geven ze de tweede shift antibiotica. Oké, prima. Ik hoop zo voor hen dat het lichaam zelf reageert. Ik ga ondertussen gewoon alvast rijden, dan ben ik in ieder geval op tijd. Ik ben al in het ziekenhuis om 13.12 uur als ik een appje van de mama zie, ze hebben net haar vliezen gebroken. Als ik de verloskamer binnen kom zit ze in een fijne stoel met een van de verpleegkundigen voor zich. Ze vindt het spannend en geeft aan dat ze een beetje bang is dat ze het straks niet kan. Ik begrijp het heel goed, het gaat nu echt gebeuren en je weet dat een bevalling heftig is, maar natuurlijk kan ze dat wel! Dat gaat ze gewoon hartstikke goed doen! We kletsen wat terwijl de mama wat door de kamer loopt. De papa was even beneden naar de apotheek gelopen maar komt ook weer terug. Een tijdje geleden is de mama met haar arm onder de cooker gekomen en heeft daar een pijnlijke brandwond aan haar pols aan overgehouden. Hij verzorgt de wond en wikkelt er een verband omheen. Zo hoeft ze ook niet bang te zijn dat het straks ergens tegen aan komt. Wat een pechvogel, want ik hoor dat ze eind november ook al van de trap viel… Om 14.20 uur komt de verpleegkundige om het infuus met syntocinon (de weeënopwekkers) aan te sluiten. Hij gaat nu nog maar op 2 ml/h, een homeopathische hoeveelheid. Deze zullen ze telkens een beetje opschroeven, net naar gelang het nodig is. De mama weet nog dat hij bij hun oudste dochter uiteindelijk best heel hoog stond. Ze heeft nu geen 2 uur de tijd gekregen na het breken van de vliezen, maar het is niet anders. Al snel rommelt het wat. De mama vindt de stoel heerlijk zitten en vertoeft daar dus voornamelijk in, afgewisseld met staan en wat lopen. We kletsen wat, de sfeer is rustig en gezellig. Ze vertellen me dat hun dochter gisterenavond vroeg ’wat is er met mama?’, alsof ze het voelt. Mooi is dat. Zij is nu bij haar opa en oma en af en toe krijgen ze een foto of een filmpje van haar doorgestuurd. Leuk! Het is 15.45 uur en de weeën komen vaker en worden steeds beter voelbaar. Mama kan nog volop kletsen maar als er een wee komt sluit ze even haar ogen en is ze even stil. Ze heeft er echt even de aandacht voor nodig om hem weg te zuchten. Een goed teken! Een half uurtje later hoor ik ’Oooooh!’ gevolgd door veel gelach. De baby trappelt haar nog even flink in haar zij, ze is nog lekker actief. Net voor 16.30 uur komen de weeën sneller en worden ze pittiger. Dan sluit mama weer haar ogen en is de wee weg dat gaat ze gewoon weer door met het gesprek. Zo grappig! Ze heeft samen met haar man ook nog zo veel lol. Ik voel heel veel respect en liefde in deze kamer. Op de momenten dat ze het moeilijk heeft, en die zijn er nu steeds vaker, streelt haar man haar haren of staat achter haar om haar te ondersteunen. Op een gegeven moment is de wee bijna weg en hoor ik: ’geen grijze haren trekken hoor!’ 🙂 Rond 17.00 uur geeft de mama aan dat het wel een beetje begint te voelen net als bij hun oudste dochter op het laatst. Niet dat ze al persweeën heeft, maar de weeën zijn net zo pittig als toen tijdens de laatste centimeters. Dat zou mooi zijn. Het infuus staat al een poos op 8 ml/h, dat is niet veel dus haar eigen lichaam doet ook goed mee. Het is druk op de afdeling en er is al een paar uur geen verpleegkundige meer binnen geweest waardoor ze geen idee heeft wat de ontsluiting nu is. Maar het gaat nog en haar man ondersteunt haar super dus dat is voor nu nog prima. Ondertussen is het zo’n beetje etenstijd en de mama bedenkt zich hardop dat ze hutspot heeft besteld voor het avondeten. ’Maar hoe heb ik dat in hemelsnaam kunnen bestellen?’, vraagt ze zich af. Ze had er toen zin in, maar nu…? Ze zit nog steeds in de comfortabele stoel en vindt dat heerlijk. Als het kindje vandaag op de 21^e geboren wordt, geeft ze aan, dan is het ook de 21^e kleindochter bij de papa thuis. Hij komt uit een grote familie. Het is 17.20 uur en de weeën worden weer heviger, wat zucht ze ze goed weg! De papa is dichtbij haar. De baby blijft ondertussen heel erg beweeglijk. ’Weet je dat ik me daar de vorige keer helemaal niet bewust van was, op de een of andere manier beleef ik het nu veel intenser’ zegt de mama. Ze staat nu inmiddels en hangt met haar armen en hoofd op het bed om haar weeën op te vangen. Het eten komt en ook al ziet de hutspot er niet meer zo aantrekkelijk uit, de appelmoes lijkt haar wel wat. Ik geef haar telkens een paar hapjes tijdens het wegzuchten van de weeën zodat ook papa even een hapje kan eten. Maar hij moet eerst even een ’behind the scenes’ foto van maken van mij en de mama, het ziet er ook vast erg komisch uit. 😉 Daarna lust mama eigenlijk toch ook wel de slavink die bij de hutspot zit. Haar man is inmiddels klaar met eten en geeft haar de slavink nog tussen de weeën door. Hihi en daar maak ik dan weer een foto van natuurlijk! Ze zucht nog een poosje haar weeën weg hangend over het bed maar wil dan wel graag even liggen. Rond 18.00 uur trilt ze helemaal, ’ik loop te shaken en de baby is er nog niet eens’ hoor ik haar zeggen. Ze wil graag dat er even iemand komt kijken zodat ze weet waar ze aan toe is. Dus er wordt op de bel gedrukt, in de hoop dat er snel iemand komt. De mama is wel een beetje bang om zo toch te horen dat ze nog niet zo ver is. Dat zou erg teleurstellend voor haar zijn. Maar daar hoeft ze denk ik niet bang voor te zijn, het gaat zo goed. De verpleegkundige komt binnen en gaat een verloskundige oppiepen. Die is nog bij een andere bevalling bezig momenteel. ’Laat haar opschieten’ vraagt de mama nog… Om 18.07 geeft ze aan ’ik houd dit niet meer, ik moet persen!’, het gaat heel snel nu. De verloskundige is er nog niet. De papa zegt haar dat ze het goed doet en dat ze rustig moet blijven. ’Maar die arts moet opschieten’ zegt ze weer ’waarom maken ze nu geen haast?’. Dan komt de verpleegkundige binnen met de boodschap dat de verloskundige komt zodra ze ergens anders klaar is. ’Nee!’ roept de mama, ’ja’ zegt de verpleegkundige. ’Maar’ geeft mama aan ’ik moet persen’. Dat zou alleen maar mooi zijn geeft de verpleegkundige aan, want dat gaat ze hier straks ook niet meer weg en is ze helemaal van jou. Oooooohhh.. Wat heeft ze het zwaar en hoe frustrerend is het dan dat juist nu de verloskundige ’even’ niet beschikbaar is. Haar man blijft haar maar kusje geven en lieve woorden influisteren, goed zo! Wat een kracht samen! Ik zorg af en toe voor een nat washandje. Kom op meissie! Het is inmiddels al een half uur geleden dat de verloskundige is opgeroepen, mama geeft aan ’die arts moet nu komen, ik red dit niet!’. Heel de middag is er niemand geweest en was het ook niet nodig maar nu komt ze niet. Gelukkig is de verloskundige er om 18.35 uur. Ze toucheert en meet 8 cm ontsluiting. ’Shit!’ roept de mama. Och wat kan ik me dat goed voorstellen. De verloskundige houdt haar vingers nog even binnen en wil nog even meevoelen op een wee. Het kan zijn dat er dan meer drukgevoel komt. De wee komt en de verloskundige geeft aan dat het nu 9 cm is. ’Nou dank je wel, weet je wel hoe zeer dat deed?’ zegt mama. Het komt er zo lekker nuchter uit dat het ook wel weer een beetje grappig is. 😉 De verloskundige geeft aan dat ze het beste heel even op haar linkerzij kan gaan liggen. Dit kan ervoor zorgen dat ze snel op volledige ontsluiting zal zitten. Mama draait even op haar zij maar vindt dit echt niet fijn dus draait vlug weer op haar rug. Niet erg want al snel krijgt ze persdrang en mag ze mee duwen. Ik wil het washandje op haar voorhoofd nog even opnieuw natmaken maar als ze mijn koude vingers voelt neemt ze mijn hand en drukt hem op haar voorhoofd…’lekker koud’ zegt ze. Hihi nou ze warmen aardig snel op want wat voelt ze warm. Ik haal toch nog maar een nieuw koud washandje. 😉 De mama pakt mijn hand vast, haar man zit aan de andere kant. Ze knijpt in onze handen en ondertussen kan ik meekijken of het kindje al komt. Op een gegeven moment zie ik het hoofdje komen en ook niet meer terugzakken. Lichtelijk in paniek zeg ik tegen haar dat ze mijn hand los moet maken omdat ik foto’s moet maken. Hahaha achteraf moest ik daar zo om lachen! Ze laat mijn hand los en blijft geweldig goed door persen. Het hoofdje komt steeds een stukje verder. Ik heb aan de verloskundige gevraagd waar het ruggetje van de baby ligt en sta nu aan je juiste kant van het bed. Maar we zien het hoofdje ineens de andere kant op draaien. Het gaat vlot maar ook heel mooi rustig dus ik kan nog naar de andere kant lopen. Mama voelt met haar handen aan het hoofdje, wat een prachtig gezicht. Dit geeft moed! Ze voelt het bolletje van haar meisje al. Dan gaat het snel, de volgende wee worden de schoudertjes geboren en dan kan ze haar meisje zelf aanpakken. Uiteindelijk heeft ze maar 6 minuten geperst! Om 19.01 uur geboren: een prachtig meisje. Ze laat zich meteen goed horen en zit helemaal ingewikkeld in haar dikke navelstreng, dus de verloskundige haalt eerst haar beiden armen los. Dan kan mama haar bij zich nemen samen met papa. Ze bekijken haar en sluiten af en toe even de ogen. Intens blij en dankbaar voor een mooie gezonde dochter. Ik zie bij papa de tranen in zijn ooghoeken en hij kust zijn vrouw op haar voorhoofd. Na een paar minuten knipt papa de navelstreng door en genieten ze samen verder. De placenta is er vlot en dan kunnen ze echt even samen ’bijkomen’. Hun kleine meid doet voorzichtig haar oogjes open en kijkt haar mama eens goed aan. Ze zit nog zo onder het huidsmeer, zelfs tussen haar ogen zitten draadjes. Papa belt met wat familie en de baby ligt ondertussen met haar tongetje naar buiten aan haar vingertjes te likken. Die lust misschien al wel een klein slokje, hihi.  Mama doet snel haar shirt omlaag en legt haar vlakbij haar tepel. Dat laat ze zich geen tweede keer zeggen, klein als ze is pakt ze de tepel en begint te drinken. Geweldig!! Dan willen ze samen even hun oudste dochter bellen om haar te vertellen dat haar zusje is geboren. Ze vindt het geweldig en komt zo samen met familie naar het ziekenhuis om haar te zien. Nadat de baby heerlijk heeft gedronken wil  mama wel even onder de douche om op te frissen. Terwijl de verpleegkundige haar daarbij helpt komt de kinderarts binnen om de baby na te kijken. Ze weegt 3546 gram, is een lange dame van wel 54 cm en ziet er verder prachtig uit. Helemaal goed gekeurd dus. Papa kleed haar aan maar vindt dat toch wel weer een beetje spannend zo klein. Hij doet het hartstikke goed hoor en als ze helemaal ingepakt is gaat hij even lekker met haar in een stoel zitten. Mama is klaar met douchen en de verpleegkundige komt met een bed om haar naar de kraamafdeling te rijden. Maar, er is bezoek! De grote zus is er. Papa gaat haar ophalen. Ze heeft een cadeautje voor de baby bij en bij haar papa op de arm lopen ze samen naar de verloskamer. Wat kijkt ze trots als ze haar kleine zusje ziet, al zie ik ook dat het nog best een beetje spannend is. De baby krijgt een kusje en wordt goed bekeken. En als er iemand aan haar vraagt of ze haar eventjes vast wil houden hoeft ze daar niet over na te denken, ja hoor dat wil ze! Ze is zo trots. Wat gaat dit een lieve en zorgzame zus zijn! De baby wordt voor het vervoer naar de kraamafdeling veilig in een bedje gelegd en terwijl de spulletjes bij elkaar worden gepakt zie ik de grote zus bij het bedje staan. Vol bewondering kijkt en wijst ze naar haar kleine zusje. Mama wordt in het bed door de verpleegkundige de gang op gereden achter haar man en haar meisjes aan. Onderweg komen ze al wat familie tegen. Ze werpen eventjes snel een blik op hun nieuwe nichtje en dan worden ze naar hun kamer op de kraamafdeling gebracht. De opa’s en oma’s komen zo ook nog. Met stralend gezicht komen ze een voor een binnen en voordat ik het in de gaten heb is het een drukke en vrolijke boel. Ik maak nog wat foto’s en dan ga ik zo maar eens. Dan kunnen ze strakjes wat rusten. De mama zegt me nog dat het niet voelt alsof ze het goed heeft gedaan omdat ze het op het laatst even niet meer wist. Maar dat heeft ze wel! Ze heeft het geweldig gedaan en volgehouden. Juist op het laatst! Respect heb ik ervoor dat ze zo rustig is gebleven terwijl de verloskundige er nog niet was. Ik hoop dat ze het morgen al weer ietsjes anders ziet…want dat ze het niet goed gedaan zou hebben is echt niet terecht. Lieve mensen, ik vond het ontzettend bijzonder om bij jullie te mogen op deze prachtige dag! Wat hebben jullie het fantastisch gedaan samen. Ik wens jullie heel veel liefde en voorspoed toe samen met jullie twee meiden. Liefs, Lobke