Stefanie en Paul krijgen een tweede kindje! Een kleine zus voor Vida, zo leuk! Stefanie is uitgerekend op 2 april 2018.
We houden een beetje contact zo in de maanden en weken voor de geboorte. Op zondagavond, 25 maart 2018, gaat mijn telefoon. Het is Stefanie. Ik heb vanmorgen nog op een leuke Instagram post van haar gereageerd. Ze had een ooievaar gezien op een akker. Toevallig? Nou nee, niet dus! Want Stefanie belt om te zeggen dat ze denkt dat haar vliezen gebroken zijn. Haar verloskundige is onderweg en komt zo even kijken, maar het lijkt mooi helder dus dat is fijn! Stefanie is gaan liggen want hun kindje was tot op heden nog niet ingedaald. Ze heeft vanmiddag wel weeën gehad maar nu lijkt het weer rustig. Wellicht stilte voor de storm? Ze geeft aan me op de hoogte te houden. Ik ben benieuwd wat de verloskundige zal zeggen. Ze zal wellicht niet toucheren in verband met infectiegevaar. Ik wacht het maar even af.
Ondertussen appen we nog wat. De weeën komen langzaam terug. Nog niet heel hevig maar Stefanie voelt zich ook niet helemaal top, er is duidelijk wel iets aan de gang.
Even later belt ze me nog een keer. De verloskundige is geweest maar kan eigenlijk niet met zekerheid zeggen of de vliezen nu gebroken zijn of niet. Het kan ook een hoge vliesscheur zijn. Na de eerste plons bleef het wel lopen gaf Stefanie aan, maar het kwam niet meer met hele grote hoeveelheden. Het kindje is in ieder geval wel goed gezakt nu, dus dat is hartstikke fijn! Verder blijven de weeën komen en gaan, maar nog niet sterk of regelmatig. Stefanie gaat even douchen nu. Als er verder niets gebeurt dan probeert ze te slapen daarna en komt de verloskundige morgenvroeg om 9 uur weer terug.
Ik probeer ook nog maar wat te slapen.
26 maart 2018, om 03.55 uur belt Stefanie. Ze heeft nu weeën om de 4 minuten en ze zijn flink pittig. Ze heeft de verloskundige gebeld maar die staat vast bij een andere geboorte dus er komt zo een verloskundige van een andere praktijk. Er komt ondertussen een wee en Stefanie zucht hem weg. Ik ga uit bed en vertel haar dat ik rustig hun kant op kom. Dit gaat niet meer stoppen en bij Vida ging het uiteindelijk ineens erg snel. Dan ben ik er liever maar alvast.
Als ik bij Stefanie en Paul thuis in Winssen aankom, brandt er overal licht beneden. Paul doet open en we lopen meteen naar de nieuwe speelkamer die voor de gelegenheid is ingericht als ‘’geboortekamer’’, met een bed en een bevalbad. Paul loopt nog wat op en neer om ervoor te zorgen dat er alles is dat ze nodig hebben en Stefanie zit al lekker in bad. Het kacheltje staat aan en het is er heerlijk warm. Heel rustig zucht ze haar weeën weg.
De verloskundige is er inmiddels ook al. Ze vertelt me dat Stefanie zojuist 2/3 cm ontsluiting had.
‘’Wat werkt de natuur toch mooi, dat je dit allemaal weer vergeet’’ geeft Stefanie aan. Ze zet een muziekje aan. Haar ouders zijn ook onderweg hierheen. Stefanie’s moeder zal bij de bevalling zijn en haar vader komt om voor Vida te zorgen. Ze zijn er uiteindelijk om 5.30 uur.
Ik haal een pannetje met koud water, Stefanie heeft het erg warm en dan is een koud washandje op je voorhoofd vaak wel lekker. Ze is op haar knieën in het bad komen zitten. Wat heeft ze een last van haar rug! Paul masseert haar rug. Dat geeft wel wat verlichting maar phoe maar wat blijft die rug een pijn doen.
Rond 05.45 uur gaat Stefanie uit bad om naar het toilet te gaan. Daarna wil ze even op het bed liggen. De verloskundige besluit om dan meteen te voelen of er iets veranderd is. De weeën blijven komen, wat zucht ze ze netjes weg zeg! De verloskundige voelt dat er al heel veel is veranderd. Stefanie heeft nu zo’n 4/5 cm ontsluiting én de stugge rand die er eerder nog was is nu mooi zacht en soepel. Wel ligt het kindje, ondanks dat het gisteren al mooi wat ingedaald was, nog relatief hoog. Om haar kindje wellicht nog iets verder te laten zakken gaat Stefanie even op haar zijde liggen. Maar man, wat voelen die weeën op haar zijde nog heftiger aan! Ze weet eigenlijk even niet meer wat ze wil en besluit om toch weer terug in bad te gaan. Paul maakt even een boterham en haar moeder blijft bij haar zitten aan de rand van het bad.
Als er weer een wee komt is die enorm pittig en ze lijken ook steeds langer aan te houden…echt zwaar voor Stefanie. Ze voelt het kindje drukken. De verloskundige maakt Stefanie een compliment, ze doet het zo goed ‘’maar dat zeggen jullie toch tegen iedereen’’ zegt Stefanie en ze lacht. Haha ik snap wel wat ze zegt maar het is oprecht gemeend, ze doet het geweldig!
‘’Was ik altijd maar zo rustig he Paul?’’ hoor ik Stefanie zeggen. 😉 Paul lacht en blijft bij haar zitten. Het is mooi om te zien hoe ze dit samen doen.
De vader van Stefanie zit in de huiskamer en kijkt wat op de tablet en de TV. Vida slaapt nog lekker, af en toe horen we haar wat hoesten.
De pijn in de rug is erg heftig voor Stefanie. Ze vraagt aan de verloskundige of het zou helpen om de vliezen te breken (ze denken toch dat het gisteren een hoge vliesscheur was) zodat het kindje wat verder zou kunnen zakken. Maar, vaak wordt het na het breken van de vliezen ook weer een tandje heftiger… Ze besluiten dit toch te doen. Wie weet helpt het wat.
Om 7.00 uur is de ontsluiting nog steeds 5 cm maar weer voelt het van binnen soepeler dan de vorige keer. Ik zie aan Stefanie haar gezicht dat dit haar toch tegenvalt. Je wil ook gewoon meer vordering wat die ontsluiting betreft natuurlijk, dat snap ik heel goed. De verloskundige breekt meteen ook haar vliezen. Het vruchtwater is nog steeds mooi helder gelukkig. En ze voelt ook veel haartjes. Hihi dat zijn altijd leuke details.
Voor de indaling van het kindje zou het heel goed zijn als Stefanie toch weer even op haar zijde zou gaan liggen. Ze probeert dit even maar het voelt echt zo veel heftiger. Ze gaat staan terwijl ze leunt op Paul en daarna probeert ze nog even of zitten op een bal fijn is, maar tijdens een wee vindt ze dit niet prettig dus de bal is snel weer weg. Ze loopt maar wat rond dan. Heel knap hoe ze zo voelt wat haar lichaam nodig heeft en hoe ze alles probeert om de natuur en haar lichaam te helpen dit kindje verder te laten zakken en de ruimte te geven!
Het is 7.20 uur en Stefanie gaat nog eens naar het toilet, af en toe heeft ze de neiging om te spugen maar dat lukt niet terwijl het haar wel dwars blijft zitten. Ze stapt weer in het bad, dat inmiddels is aangevuld met wat vers warm water.
Stefanie zit er helemaal doorheen. Ze heeft al een paar keer aangegeven dat ze verschrikkelijk moe is. Ze heeft natuurlijk ook helemaal niet geslapen vannacht. De verloskundige geeft aan dat ze tussendoor maar even lekker moet proberen te rusten als dat haar lukt.
Het wordt licht buiten en inmiddels is ook de kraamverpleegkundige gearriveerd. Er komt weer een wee en Stefanie vraagt aan Paul of hij op haar rug kan tegendrukken. Het is 7.50 uur en ze breekt even. ‘’Het doet zo’n pijn! In mijn buik en mijn billen…’’. Heel erg sneu want ze doet het zo goed!! Het wil alleen niet veel verder komen lijkt het wel.
De kachel stond al een poosje uit en Paul zet hem weer aan. ‘’Oh Paul, alsjeblieft!’’ Haha het is inmiddels echt best fris hier! Wij zitten allemaal met truien en vesten nog aan maar Stefanie heeft het natuurlijk bloedheet. ‘’Dan werken jullie niet hard genoeg’’ zegt ze 😉
En dat is natuurlijk helemaal waar want er is er maar een hier die keihard aan het werk is! 🙂
8.15 uur: Als de weeën er zijn, zijn ze super heftig maar ik heb het idee dat er nu wel meer tijd tussen zit. Ze trekken niet helemaal meer weg geeft Stefanie aan, zowel in haar rug als in haar buik. Ai…
En kwartiertje later voelt de verloskundige weer of er iets gevorderd is. De ontsluiting zit nu op 6 cm en het kindje is weer iets dieper gekomen. Een mooie vooruitgang maar natuurlijk nog steeds niet helemaal wat je als bevallende mama wil horen. Stefanie krijgt het advies om nu even op haar linkerzijde te gaan liggen. Ik krijg ondertussen het vermoeden dat dit kindje misschien niet helemaal gunstig voor de uitgang ligt en daarom niet veel verder zakt en op die manier ook de ontsluiting een beetje blijft hangen. Ik vraag het de verloskundige en die geeft me inderdaad aan dat het kindje in een kruinligging ligt momenteel. Het moet iets meer draaien, dan komt het er beter voor te liggen. Dat is de reden dat het nu een beetje stagneert.
Tegen de klok van 9.00 uur voelt Stefanie enorme druk op haar billen. ‘’Ik heb het idee dat ik moet poepen, ik ga kapot van de pijn!’’. De verloskundige vraagt of misschien een andere houding misschien iets is om nog eens te proberen. Op handen en knieën op bed bijvoorbeeld. Dat wil Stefanie wel proberen. Wat een bikkel zeg, ze blijft er voor gaan! Paul fluistert ondertussen lieve woorden in haar oor en Vida komt eventjes kijken, ze is wakker.
Stefanie heeft zo’n pijn, ze is helemaal op! Ze zit nu even op een stoel en huilt. Dan spuugt ze. Het is even helemaal klaar! ‘’Die rug, die rug!! Het doet zo verschrikkelijk veel pijn’’. Goss…
Ze gaan even proberen of het onder de douche nog wat verder wil komen. De verloskundige neemt voor de zekerheid al haar spullen mee naar boven, mocht de situatie ineens veranderen dan kan het heel erg snel gaan. In optocht gaan we naar boven. Stefanie, Paul en de verloskundige. De kraamverpleegkundige, ik en daarachter aan Vida en Stefanie’s moeder. Vida kijkt rustig naar Stefanie terwijl ze Paul aan zijn been vasthoudt. Mama heeft pijn want de baby komt eraan. Ze loopt vervolgens naar de babykamer om daar iets aan me te laten zien. Lieverd!
Paul zit op de deksel van het toilet en kijkt naar Stefanie terwijl zij probeert of op handen en knieën onder de douche ‘’goed’’ voelt. De warme stralen op haar rug zijn misschien wel fijn. Ze zucht nog steeds zo knap haar weeën weg, maar wat heeft ze het zwaar. Ze gaat toch staan en terwijl ze met haar handen de bovenkant van de douchedeur vasthoudt, houdt Paul vanuit de andere kant haar handen weer vast. ♥
Manouk, de verloskundige uit haar eigen verloskundigenpraktijk, verloskundige praktijk Yuux, is er. Ze praat even bij met haar collega terwijl Stefanie nog onder de douche staat.
Als ze weer terug beneden zijn vraagt Manouk aan Stefanie wat zij wil. Het is 10.00 uur. Ze mag het van Manouk nog wel een half uurtje/uurtje afwachten maar dan moet er toch wel verandering zijn. Het kindje moet wat draaien met haar hoofdje want door deze ligging wil het niet verder zakken. Stefanie wil dat ze nog even voelt, als er geen verandering is wil ze naar het ziekenhuis. Ze is er klaar mee. Ze voelt zo’n druk en zo’n pijn en ze is kotsmisselijk.
Helaas is de ontsluiting niet gevorderd, nog steeds 6 cm. Misschien doet het ritje in de auto ‘’goed’’ en draait het hoofdje tijdens de rit, laten we het hopen!! We pakken alle spullen in en helpen Stefanie met aankleden. Zij rijdt, samen met haar moeder, mee met Manouk. Zo kan die Stefanie in de gaten houden. Paul rijdt er met hun eigen auto achteraan.
Om 10.39 uur zijn we bij het CWZ. Paul heeft ons ingehaald en is vast een rolstoel halen voor Stefanie. Helemaal slap, met een bak in haar handen voor als ze eventueel zou moeten spugen, hangt Stefanie in de rolstoel. Paul duwt haar snel naar binnen en we gaan richting de verlosafdeling. Ondertussen lijkt het wel of Stefanie telkens een flauwte krijgt. Ze zit nog wel in haar rolstoel maar haar hoofd hangt, haar ogen zijn dicht en ze reageert nergens meer op. We proberen haar er weer bij te krijgen maar dit lukt telkens maar voor even.
Op de verlosafdeling krijgen Stefanie en Paul kamer 4 toegewezen. Manouk, een verpleegkundige van het ziekenhuis en Paul helpen Stefanie in bed. Ze blijft telkens wegvallen en op een gegeven moment moet Paul haar zelfs een flinke tik in haar gezicht geven om haar weer wakker te krijgen. Maar het lukt gelukkig en ze is er weer. Omdat ze in het ziekenhuis eerst willen weten hoe het met Stefanie en de baby gaat moet ze een half uur aan het CTG voordat er overgegaan kan worden tot bijvoorbeeld pijnstilling. Paul houdt haar vast en Stefanie blijft heel sterk haar weeën wegzuchten. Maar die druk! Ze geeft aan dat ze echt moet poepen. Zou de rit in de auto het kindje hebben kunnen doen draaien met het hoofd? Het zou zo mooi zijn!
Manouk besluit te voelen want wie weet is ze er al wel! En ja hoor, het kindje is met het hoofdje goed gedraaid en Stefanie heeft gewoon volledige ontsluiting! Ze heeft al een blauw ziekenhuishemd aan en het infuus was voor de zekerheid alvast geprikt maar dat heeft ze helemaal niet meer nodig. Dit kindje gaat nu geboren worden. Ik ben zo blij voor ze! Manouk heeft haar nu ook niet over hoeven dragen aan het ziekenhuis, dus zij kan de bevalling nog doen voor Stefanie en Paul. Ze legt een partusset klaar (scharen, kochers e.d.) en Stefanie mag persen. Paul staat aan haar ene zijde en houdt haar voeten vast en haar moeder staat aan de andere kant bij haar hoofdeinde. Stefanie perst met alle kracht en we zien al heel erg snel het hoofdje komen. Wat een haar heeft dit kleine meisje! Ze komt steeds verder, Manouk helpt het hoofdje en de schoudertjes geboren worden en dan mag Paul haar verder aanpakken. Hij pakt haar beet, laat haar helemaal geboren worden en geeft haar aan Stefanie. Ze is er!!! Om 11.18 uur geboren, welkom lieve Loïs Nina Maria.
Wat een opluchting en hoe geweldig gedaan zeg! Loïs is prachtig, ze heeft nog lekker veel huidsmeer en ze lijkt op haar grote zus. Stefanie houdt haar fijn bij zich op haar borst en straalt van oor tot oor. Wat overigens ook te zeggen is van Paul en Stefanie’s moeder. Wie had dat gedacht zeg…dat ze er toch nu ‘’al’’ zou zijn.
Ze genieten allemaal van Loïs terwijl Manouk probeert of de placenta al los wil laten. Stefanie en Paul willen de placenta geboren laten worden terwijl die nog via de navelstreng verbonden is aan Loïs en pas later, wanneer de navelstreng helemaal uitgeklopt is, zal hij op een zachte manier door middel van een navelveter afgebonden worden en doorgeknipt. Zo mooi. Loïs heeft hier toch al die tijd tegenaan gelegen en er al haar voeding en zuurstof doorheen gekregen. Het kleine prachtige dametje ligt ondertussen flink op haar duimpje te zuigen, Stefanie legt haar aan en ze drinkt al snel. Geen enkele moeite! Stefanie belt met haar vader. Het duurt even voordat ze hem te pakken heeft maar dan kan ze hem het goede nieuws vertellen. Ze bellen met camera dus Vida kan meteen haar zusje, ‘’haar Loïs’’ zien. Wat zal het strakjes fijn zijn als papa en mama met haar zusje naar huis komen!
We maken een mooie foto van de placenta nog verbonden aan Loïs en dan mag hij los gemaakt worden. Bij de navelveter zit een kaartje met een instructie hoe je moet knopen. Paul gaat het doen. Dat gaat prima, hij is er zo mee klaar. Daarna knipt hij de navelstreng door.
Loïs drinkt nog wat bij Stefanie en dan kijkt Manouk haar even helemaal na. Ze ziet er prima uit, ze is prachtig roze, weegt 3626 gram schoon aan de haak en is 51 centimeter lang. Paul kleed zijn dochter aan en dan kan hij haar ook eindelijk even vasthouden. Wat een kleintje weer zo, als je een grote meid gewend bent inmiddels.
Stefanie frist zich op in de douche, er worden beschuitjes gegeten en nog wat mensen gebeld en dan willen zij en Paul eigenlijk gewoon snel lekker naar huis. Ongeveer drie uur nadat we hier aan kwamen zit Stefanie alweer in de rolstoel maar nu met Loïs in de Maxi-Cosi!
Ik rijd met hen mee om de eerste reactie van Vida vast te leggen. Ik ben zo benieuwd wat ze van haar zusje zal vinden. Vanmorgen kwam ze af en toe heel lief bij Stefanie kijken hoe het met haar ging om vervolgens weer verder te gaan spelen. Heerlijk!
Het hek en het huis zijn al versierd met roze ballonnen en vlaggetjes en Vida staat met Stefanie’s vader op de uitkijk. Daar komen papa en mama aan! Ze snelt zich naar de auto, en nog voordat iemand de kans krijgt Loïs uit de auto te tillen staat Vida al in de deuropening. Daar is haar zusje dan. Haar gezichtje op dat moment, echt om op te vreten. Zo lief en vertederend.
Terwijl Paul met Loïs naar de voordeur van hun huis loopt geeft Vida haar al een dikke kus. De vader en moeder van Paul en de zus van Stefanie zijn er inmiddels ook. De Maxi-Cosi staat op de grond en terwijl de hondjes ook even komen snuffelen kijkt Vida heel rustig naar haar zusje. Stefanie komt op de bank zitten. Wil Vida haar zus misschien even vasthouden? Jazeker, ze gaat er meteen klaar voor zitten. Stefanie legt haar voorzichtig bij Vida, geweldig! Vida kijkt en houdt dan haar handen in de lucht. Toch wel een klein beetje spannend. Natuurlijk, dat is het ook.
Ik maak nog wat foto’s in en rondom huis en laat hen dan lekker samen. Ze zullen zo nog wel even willen slapen (als dat lukt ;-)).
Lieve Stefanie en Paul,
Wat was het intens maar ook zo mooi!! Ik vond het zo bijzonder om te mogen zien hoe jullie dit samen deden en Stefanie hoe jij telkens toch weer de kracht vond om er weer voor te blijven gaan, in welke houding dan ook. En het is gelukt! Uiteindelijk na een ‘’bumpy ride’’ in de auto draaide jullie kleine meisje iets en kon ze gewoon geboren worden zoals jullie het hadden gewild. Misschien niet op de plek die jullie daarbij bedacht hadden, maar zonder hulp. Aangepakt door haar de sterke handen van haar eigen papa…geweldig.
Geniet van jullie twee mooie meiden en van elkaar! Heel veel liefs, Lobke
P.s. Naast uiteraard de ouders, hebben de verloskundigen die in deze blog in beeld voorkomen hun toestemming gegeven voor plaatsen van deze foto’s. Waarvoor ontzettende dank!
